SAXA jaciendi in hostes consuertudo vetustissima

SAXA jaciendi in hostes consuertudo vetustissima

unde a Poetis vix uspiam in conflictibus, iam ab ipsa Homeri aetate, magnorum saxorum iactus omittuntur. Ut Homerum, Virgiliumque iam in partes non vocem, sufficiat unicus e Papinio Statio locus Theb. l. 6. v. 678. ubi de disci exercitatione militari, cui ideo assuesiebant Veteres ut in pugna feliciori successu saxa in hostes rotarent:

Ergo operum fidens, non protinus horrida campi

Iugera, sed caelo dextram metitur, humique

Pressus utroque genu, collecto sanguine discum

Ipse super sese rotat.

Et paulo post, v. 693.

Iam cervix conversa et iam latus omne redibat:

Excidit ante pedes elapsum pondus et ictus

Destituit etc.

Iaciebantur autem non nudâ solum manu, sed et fundis excussa: utrumque tantâ nonnumquam copiâ, ut densitate pluvias imitarentur. Lucan. l. 3. v. 481.

---- nudis evolvunt saxa lacertis

v. 482.

---- ---- ut grandine tecta

Innocua percussa sonant.

Statisu alibi,

---- ---- stridentia fundae

Saxa pluunt etc.

Vide Casp. Barthium Animadversion. ad Statium d. l. et Theb. l. 8. v. 437 In pugnis vero navalibus antennis ad saxorum coniectionem utebantur Vereres, quas κεραίας λιθοφόρους appellabant, ut est apud Diodor. Sic. ubi de pugna Cononis et Callicratidae. Vide Cl. Suicerum Thes. Eccl. et plura hanc in rem supra, voce Lapis.